Katja, meldt een iets te klein blijvend papjong. Met het idee dat het vroegtijdig moet worden verpleegd door haar dochter, waarmee ze een beginnende combinatie vormt.
Ik neem eventjes meer dan ruim de tijd om dit euvel te duiden, want moeder natuur is bij mijn weten niet zo’n voorstander van verplegen. Dus ik vertel over de aanwezigheid van een molenaar en zijn vrouw in de stofwisseling van een papjong. Het is in normaliter een zaak van afwachten of het molenaarstel over voldoende elektrolyten beschikt, maar mocht onder dit meestal hardwerkend stel een sluimerend conflict leven. Dan is het naar mijn maatstaven te dulden dat ze het jong maximaal 2 x 1 bolletje brood opsteken, gevuld met olie en roze zout. Zo gezegd, zo gedaan en na enkele dagen is het conflict opgelost.
Nu is ze niet voor een gat te vangen, dus moest ik tot op de detail nauwkeurig uiteenzetten, wat de diepere zin is van zoiets als het oplossen van een dergelijk stofwisselingsconflict.
Nou, een jonge duif kent in principe geen onderscheid tussen moeder en vaderpap, dat komt omdat de vader zich volkomen aanpast. Het zijn bijvoorbeeld zijn mannelijke groeihormonen die zichzelf ondergeschikt maken aan die van zijn vrouw. Zo is dat nu eenmaal geregeld in de natuur. Alleen, soms zijn de heren een beetje ‘dom’ en volgen ze iets teveel de eigen testosteron productie. Wat het nog jonge molenaar stel in het jonge duifje in conflict brengt over de te volgen mannelijke of vrouwelijke groeihormoon. Kortom, dit conflict is op te lossen in het duifje door het iets meer te voorzien van elektrolyten.
Maar wat doen elektrolyten nu precies tijdens de eerste 5 tot 7 dagen in een jong duifje? Laten we is kijken wat een groeihormoon is: het is beeldend gesproken een batterij, die werkelijke alle proteïnen en natuurlijke afweerstoffen voorziet van stroom. Maar is dit hormoonbatterijtje van zichzelf uit gezien niet krachtig genoeg. Dan is het extra toedienen van elektrolyten een manier om dit tekort op te lossen.